Flessenpost Schouwen-Duiveland | Leen Koper uit Zierikzee

Leen Koper (74), geboren in IJmuiden. Voormalig eigenaar bij Fotografie Leen Koper. Beroepsfotograaf sinds 1974. Weduwnaar, zoon woont in Oostenrijk.

IJmuiden

‘Ik kom uit IJmuiden, daar ben ik ook opgegroeid. Mijn vader was nettenmaker, hij maakte netten waarmee je ’s avonds langs het strand kon vissen. Daardoor heeft hij mij de liefde voor de natuur bijgebracht, nettenmaker is een uitgestorven beroep. Inmiddels woon ik al 50 jaar in Zierikzee. Getrouwd toen ik 22 was, we woonden op kamers en daar moesten we op een bepaald moment weg. Onze huisbazin wilde voor een paar maanden naar Amerika, en tijdens haar afwezigheid het gehele huis verhuren. Achteraf bleek dat een ander lid van haar kerk moest trouwen, en dus ook een woning moest hebben. Acht jaar wachttijd stond er voor een huurwoning in IJmuiden. Een huis kocht je in die tijd voor rond de Hfl. 60/70.000,- best prijzig nog toendertijd.’

‘Op de verjaardag van mijn grootmoeder in Schiedam, sprak ik de familie uit Zierikzee. Onze zoektocht naar een huis kwam ter sprake, en mijn tante opperde om is in Zierikzee te komen kijken. Ik reageerde nog met ‘ik ben toch niet gek’. Twee maanden later begon ik daar toch anders over te denken. Het resulteerde in de aankoop van een huis in de Hoofdpoortstraat voor een bedrag van Hfl. 14.000,-.’

Cijfers

‘Ik was accountant, en had een fantastische baan in Amsterdam. Had het er enorm naar mijn zin! Verhuizen betekende uiteraard ook een andere baan zoeken. Ik kwam toen eerst op een kantoor in Goes, zo ouderwets als maar kan. Ik werd daar meteen in de top geplaatst, want ik was gediplomeerd, de rest nauwelijks wegens gebrek aan opleiding in Zeeland. Ineens zo’n jonge vent erbij dat zag de top eigenlijk niet zitten, en het gekonkel begon.’

‘Ben later in dienst getreden bij een accountantskantoor in Zierikzee. Ik was gewend altijd alles eerlijk te doen, maar daar denkt niet iedereen hetzelfde over. Op een gegeven moment komt er een man zijn boekhouding brengen, in een schoenendoos met slechts één bonnetje als zijnde de administratie over een heel jaar. Dat klopte natuurlijk niet. Ik stuurde hem weg met de boodschap ‘ga de rest van de administratie maar opzoeken, dan zien we daarna wel of we er iets van kunnen maken’. De dag erop kreeg ik gigantisch op mijn falie. Hoe ik dat had kunnen doen want het was wel meneer die en die…’

FOTOGRAFIE: HET BEGIN

‘Onze zoon werd in 1973 geboren, en ik kreeg een échte fotocamera cadeau. Fotograferen was niet eens een hobby van me, had geen idee hoe je een rolletje erin of eruit moest halen. Ik ben lid geworden van de plaatselijke fotoclub. Treurig voor de overige leden, maar de eerste fotowedstrijden won ik gelijk al samen met een ander die ook net lid geworden was. 😊 Fotograferen had mijn interesse in ieder geval wel gewekt.’

‘Ruim een jaar later werd ik door Foto Verschoore, die zaten op de Dam, gevraagd om bij hem te komen werken. Daar ik het bij accountantskantoor ook niet echt meer naar mijn zin had, besloot ik de stap maar te maken.’

‘Ik werkte in eerste instantie als enig personeelslid bij Foto Verschoore. In 1991 wilde ik een grote reis gaan maken, een pelgrimstocht op de fiets, en ik vroeg om een maand verlof. Die reis van 4 weken op de fiets naar Santiago de Compostella is er van gekomen, en heeft een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Deze reis is een groot keerpunt voor mij persoonlijk geweest.’

EIGEN ZAAK: FOTOGRAFIE LEEN KOPER

‘In december 1992 heb ik daardoor een hele grote stap gemaakt, en ben voor mezelf begonnen in een heel klein winkeltje in de Nieuwe Bogerdstraat, maar groot genoeg voor mij. Ik heb me aangesloten bij het British Institute of Professional Photography, destijds de leidinggevende organisatie in de wereld qua fotowerk. Daar kwam ik tot de ontdekking dat ik eigenlijk helemaal niet goed kon fotograferen…’

‘Ik heb toen zo vreselijk veel geleerd, waaronder goed werken met natuurlijk licht. Daar kon ik eerst nog geen hout van. Ook geleerd hoe je mensen moest laten poseren, zodat benen, heupen en schouders goed staan en het hoofd vaak enigszins gekanteld. Ik ben ook les gaan geven in de fotografie, behoorlijk wat beroepsfotografen begeleid qua werk. Seminars gegeven in Oostenrijk, België, Duitsland en een hele serie in Engeland. Het leek wel of alles ineens in een stroomversnelling kwam.’

‘Ik heb me qua fotografie altijd op redelijk hoog niveau bewogen. Het enige waar ik nooit een seminar heb gegeven is in Nederland, en dat kwam door de simpele reden dat ik niet uit Amsterdam kwam. Als je niet uit de Randstad kwam, telde je gewoon niet mee.’

‘De eerste vier jaren heb ik aan een stuk door gewerkt, 7 dagen per week, ook geen vakantie genomen. Ik moest natuurlijk wel wat opbouwen, want ik had geen cent toen ik begon. Ik had een voorraad die was zo verschrikkelijk klein dus ik moest steeds meer en bijbestellen. Ik ben toen specialist geworden in films, had zo’n 150 soorten. Als men een bijzondere film nodig had konden ze bij mij terecht. Je moet je toch ergens in specialiseren, nietwaar?’ 😉

‘De winkel liep ondertussen gestaag door, 70% klantenkring van het eiland en 30% daarbuiten. In Nederland heb ik intussen echt alle provincies qua bruidsfotografie gehad, op Friesland na.’

DIGITALE FOTOGRAFIE

‘In 1991 ben ik als een van de eerste beroepsfotografen op het eiland begonnen met digitale fotografie. In het begin vonden sommige van mijn klanten dat maar niets, maar ik zag écht de mogelijkheden en de kwaliteit is alleen maar toegenomen. Neem de scherpte bijvoorbeeld die is grandioos! Iets wat je vroeger nooit met film had. Alleen rond 2010 liep iedereen met een digitale camera rond, en was mijn handel over. Iedereen vond dat hij/zij zelf wel fantastische foto’s maakte. Vroeger had je vier fotografen op het eiland. Ik heb een tijdje geleden nog eens gekeken bij de Kamer van Koophandel, toen stonden er 32 ingeschreven…’

‘Zo kon het ook gebeuren dat er een bruidje bij me in de zaak kwam. De trouwfoto’s waren niet wat ze ervan verwacht hadden. Op mijn vraag hoe dat kon gebeuren vertelde ze dat een vriend van het paar alles met zijn telefoon had gefotografeerd… De kwaliteit was allerbelabberdst, of ik er nog iets van kon maken. De bestandjes waren zo klein, ik ben aan het sleutelen geslagen en heb er nog iets redelijks van kunnen maken, hoewel de foto’s niet groter konden dan 13x18cm. De tranen stonden in haar ogen, zo gelukkig was ze. Daar hing natuurlijk wel een prijskaartje aan.’

‘Nu ik er mijn brood niet meer mee hoef te verdienen, hou ik me voornamelijk bezig met landschaps- en modelfotografie. Een model is niet altijd beschikbaar, het landschap gelukkig wel. Het intensief bewerken van de foto’s heb ik eigenlijk pas opgepakt toen mijn vrouw is overleden. Ook begeleid ik een aantal mensen die de techniek van het bewerken van foto’s willen leren.’

‘Fotograferen is kijken, kijken en nog is kijken naar voornamelijk helderheidverschillen. Leuke lichtverschillen maken de foto. Het enige filter wat ik weleens gebruik is een grijsfilter, waarmee je langere sluitertijden kunt bereiken. Heb ik nog maar een paar keer gebruikt, ben verder niet zo van de filters.’

WAT BETEKENT FOTOGRAFIE VOOR JE

‘Fotografie is voor mij nu alles. Mijn vrouw is overleden, daar heb ik nog steeds veel verdriet om. Ik besteed weinig tijd aan mezelf, heb ik nieuwe broeken nodig koop ik er gelijk vijf. Hoef ik daar niet meer aan te denken. Koken doe ik niet, kant-en-klaar is mij goed genoeg. ’s Morgens zit ik achter de computer, ’s middags ga ik erop uit om te fotograferen en ’s avonds óf fotograferen óf foto’s bewerken. Dat is het enige wat ik doe, buiten wat onderhoud aan het huis. Verder heb ik mijn interesse in veel dingen, door het verlies van mijn vrouw, verloren. Ik leef eigenlijk redelijk eenzaam, de huishoudelijke hulp komt langs, ik heb een goede vriendin die in het weekend langs komt, maar verder spreek ik weinig mensen. Mijn buren helpen me af en toe met iets wat ik zelf niet kan.’

‘Het leven heeft buiten fotografie niet zoveel betekenis voor me. Mijn zoon woont in Oostenrijk, die heb ik nu in twee jaar tijd nauwelijks gezien,  deels ook door corona. In de loop van dit jaar gaat hij trouwen, dan ga ik wel de foto’s maken.’

‘Max 7 tot 8 kilometer loop ik nog op een dag, waar ik vroeger rustig 20 tot 30 km liep. Die eenzaamheid is, zo lang als ik nog kan fotograferen, niet zo erg. Maar het is opvallend hoeveel mensen je niet meer ziet als een van de partners is overleden.’

HONDEN: BAH!

“Mijn hond doet dat niet”, klinkt me iets te vaak in de oren. Dat mensen hun honden niet aangelijnd houden, daar erger ik me groen en geel aan. Ik ben er niet van gediend dat honden tegen me aanspringen! Dit jaar al zeker 3 broeken onder de troep gehad van honden! Als ik in de Boswachterij loop pas ik nu vaak een ‘vermomming’ toe. Groene hoed en groene jas. Dan denken ze dat je de boswachter bent, en weten ze niet hoe snel ze de hond moeten aanlijnen (grijnst hij).’

FACEBOOK

‘Het doel is om de twee dagen een foto te plaatsen die meer dan 100 likes haalt. Dat is gewoon een soort sport geworden. Ik druk niets meer af, ik exposeer ook niet meer. Doe er verder niets meer mee. Als ik nog exposeer dan is het voor Poort Ambacht, maar dan neem ik de tv in beslag en laten we daar alle foto’s op voorbij komen. Ik vind het verder wel prima.’

‘Zierikzee verlaten? Nooit! Waar is het nu beter dan hier? Er is natuurlijk wel een groot verschil tussen het Zierikzee van nu en 50 jaar geleden. Betalen om hier op het eiland te mogen parkeren? Dat vertik ik! Vanaf 1 april ga ik bijvoorbeeld alleen ’s avonds naar de Westhoek om te fotograferen. Gratis en voor niets sta ik dan.’

‘Op de foto’s hierbij als eerste de Slikken van De Heen, gevolgd door de kreken bij Ouwerkerk, de Grevelingen en een kaarsrechte kustlijn in Renesse.’

‘Voor wie interesse heeft in mijn foto’s, leuk als je me volgt op: https://www.facebook.com/profile.php?id=100010715468422