Ineke van Leeuwen | Carpe Diem, Appelmarkt 9 | Zierikzee
Schuddebeurs
‘Ik kom uit het mooie Schuddebeurs, geboren in “De Cornelia” in Zierikzee. Mijn vader had destijds een besmettelijke ziekte, vreemd om dat nu te zeggen in dit coronatijdperk, maar ’t is wel zo. Mijn moeder heeft toen een tijd in “De Cornelia” moeten verblijven. Zo kwam het dat ik daar op de wereld werd gezet. Een zus van mijn vader heeft toen voor hem gezorgd, dat hebben ze mij verteld natuurlijk want dat weet ik zelf niet meer. Later, toen ik 15 of 16 jaar was, zijn we in het huis van de ouders van mijn vader, aan de Hanenweg ook in Schuddebeurs gaan wonen, en heb ik daar mijn verdere jeugd doorgebracht.’
‘Eenmaal getrouwd ben ik naar Nieuwerkerk verhuisd, en hadden wij een winkeltje aan huis. Vanuit dat pijpelaatje, want het was heel erg klein, verkocht ik kantoorartikeltjes en tijdschriften. Later hebben we het pand aan de overkant gekocht, en zijn we gaan uitbreiden met boeken en van alles en nog wat. Mijn dochter Mary werd 16 en ging vervolgens verder met een kledingwinkel in datzelfde pijpelaatje. Ze werd hierbij geholpen door een schoolvriendin. Dat vond ze heerlijk, nog steeds trouwens.’
‘Door persoonlijke omstandigheden ben ik, samen met mijn dochter Mary, in 1987 naar Rotterdam verhuisd om werk te vinden. Dat lukte gelukkig gelijk! Ik ging aan de slag bij de toenmalige krant het “Vrije Volk” en zijn we in Rotterdam Charlois gaan wonen.’
Import
‘Op een gegeven moment kwam door een goede vriend van mijn huidige partner en mij iets nieuws op ons zakelijke pad. We waren op dat moment al weer heel actief in de handel en stonden onder andere op markten.’
‘We zijn toen gezamenlijk naar Indonesië gegaan voor inkopen wat in die tijd best bijzonder was. Vond ik zelf best wel eng eerlijk gezegd. Eenmaal daar wilde ik wel een container vol kopen, maar hoe pak je dat aan? We waren altijd kleinschalig bezig geweest en dit was ineens zó groot! Onze vriend heeft ons toen heel goed begeleid met de inkoop, later ging het eigenlijk vanzelf. Ik vond inkopen in het begin best moeilijk, mijn partner kon dat veel beter. Je moest ook veel afdingen, dat hoorde er natuurlijk bij, maar daar was ik niet zo goed in. Tot de dag van vandaag doen we, samen met Mary, nog steeds een deel van onze inkopen in Indonesië en weten we van de hoed en de rand en voelt het haast als een 2e thuis.’
‘Met de spullen die we allemaal uit Indonesië importeerden zijn we ook op beurzen gaan staan. Leuk, maar fysiek zwaar! De Femina in de Ahoy/Rotterdam, de Huishoudbeurs in de RAI/Amsterdam, de MECC in Maastricht, etc. Je verkoopt wel veel hoor, daar gaat het niet om, maar je moest ook zorgen dat de spullen er allemaal zijn. In- en uitpakken, de hele dag op de beurs staan en uiteindelijk ook nog eens die stand afbreken. Dat brak ons op een gegeven moment op en daarmee zijn we dan ook gestopt.’
Forensen
‘Toen kwam Zierikzee op ons pad. Onze vriend, die ons had leren inkopen in Indonesië, zat in Zierikzee met een winkel in de Nieuwe Bogerdstraat. Hij kon het nooit ergens lang volhouden, was rusteloos. Wij hebben zijn winkel in 2000 overgenomen. We woonden toen nog wel in Rotterdam en gingen dagelijks op en neer naar Zierikzee. Dat hebben we een behoorlijk aantal jaren gedaan.’
‘Vanuit de Nieuwe Bogerdstraat kwamen we op De Dam terecht, naast de dames van Van Eenige Mode. Daar hebben we bijna 10 jaar gezeten, we verkochten toen grotendeels artikelen uit Indonesië onder de naam Oud-Azië. Rond 2015 zijn we naar de Appelmarkt verhuisd, en hebben gedurende 2 jaar het pand van Van Der Bijl Juweliers gehuurd. Daarna kwam ons huidige pand vrij wat we al jaren op het oog hadden. Het moest zo zijn. Hier zijn we nu nog steeds gevestigd.’
‘In 2000 hebben we tevens een winkel gehuurd in Middelburg. Daar gaan we met ingang van 1 mei, als gevolg van persoonlijke omstandigheden, de sleutel van inleveren en dat vinden we best moeilijk. Afsluiten na 20 jaar, dat doet ons best wel wat. We gaan alle mooie gesprekken met onze klanten in Middelburg missen. Wat zijn we dankbaar voor deze mooie periode in ons leven.’
Inkopen
‘De kleding halen we voornamelijk uit Duitsland en Frankrijk. Daarnaast gaan we 2 of 3 x per jaar naar Lissabon, dat hebben we nu helaas dit jaar al twee keer moeten verzetten. Ik ben inmiddels 74 jaar, maar ik pieker er niet over om te stoppen. Onlangs had ik mezelf, een vrije dag gegeven, dat doe ik zelden of nooit. Normaal neem je natuurlijk nooit een vrije dag in april of mei, dan stroomt het hier aardig vol met bezoekers en toeristen.’
‘Maar moet je nu kijken… Het wordt ook zo ongezellig op den duur….Ik mis die gezellige drukte en de leuke gesprekken met mijn klanten enorm! Maar gelukkig zijn er nog steeds mensen die mij weten te vinden voor een praatje. Net voordat we niet meer mochten reizen, hebben we in maart nog het een en ander ingekocht, daarna heb ik er eigenlijk niets meer bijgekocht. Eerst maar eens even kijken waar dit eindigt na de coronacrises. Dan zit je straks met een hoop zomerkleding komen er vervolgens geen klanten. Van wat ik hoor lopen de kledingzaken slecht, zo triest. Ik weet niet waar dit naar toe moet…’
Zierikzee
‘Zierikzee? Ik ben gek op de kleine en smalle straatjes. Wij zijn altijd verliefd op de Bagijnestraat. Daar zit zo’n klein huisje op de hoek met van die luikjes, en dan zegt mijn dochter ‘mam, dit ga ik ooit een keer kopen’. In de Bagijnestraat hebben mijn grootouders ook nog gewoond. Die hadden daar ook een heel klein huisje en best veel kinderen. Dat kun je je nu niet meer voorstellen, met z’n allen in zo’n klein huisje. En het Havenhoofd, dat vind ik toch zo prachtig.’
‘Deze zaak heet Carpe Diem, best wel een rare naam nu eigenlijk met de coronacrises. Aan de andere kant ‘pluk de dag’ dat is toch iets wat je eigenlijk altijd moet doen.’